Οι νέοι σήμερα δεν απορρίπτουν την πολιτική ως έννοια. Δεν εγκαταλείπουν αξίες. Η νέα γενιά αγνοεί απλώς επιδεικτικά τις παραδοσιακές φόρμες, αναζητώντας νέες ταυτίσεις και σύμβολα. Δεν πάσχει από την κομματική μυωπία που σταδιακά θόλωσε το βλέμμα της γενιάς της μεταπολίτευσης. Διαθέτει όραμα και οργανώνεται σε ομάδες με σύγχρονα προτάγματα που απαντούν στα ζητούμενα της εποχής τους· ανθρώπινα δικαιώματα, περιβάλλον, τεχνητή νοημοσύνη. Αρθρώνοντας ένα λόγο εναλλακτικό, επανακαθορίζουν τον τρόπο με τον οποίο στο εξής θα πρέπει να προσεγγίζουμε την πολιτική.

Ανακατεύοντας την τράπουλα και ξαναμοιράζοντας τα φύλλα, οι νέοι σήμερα θέτουν τα καινούρια διλήμματα. Και το πιο κρίσιμο στοιχείο, για να απαντηθούν, είναι να χτιστεί εκ νέου μια σχέση εμπιστοσύνης ανάμεσα στην πολιτική και στη νέα γενιά. Μια σχέση εμπιστοσύνης που θα έχει αφετηρία την προσέγγιση «από τα κάτω», που θα επανιεραρχεί τα προβλήματα και τις ανάγκες, που δεν θα αποκλείει κοινωνικές ομάδες και δεν θα διαιωνίζει στερεότυπα. Μόνον έτσι θα ενισχυθούν οι θεσμοί συμμετοχής και η πολιτική θα ανακτήσει την χαμένη της κοινωνική αξιοπρέπεια.

Οφείλουμε, επομένως, να μην παρασυρόμαστε από το μύθο της απολιτικοποίησης των νέων. Η νεολαία σήμερα ενεργεί, εκφράζεται, παίρνει θέση. Όσο, όμως, η πολιτική και οι πολιτικοί συνεχίζουν να αναλώνονται σε εσωκομματικές αντεγκλίσεις, να επενδύουν στην πόλωση και τον διχασμό και να στήνουν μανιχαïστικά δίπολα τόσο θα αδυνατούν να ψελλίσουν τους νέους κώδικες, να μιλήσουν με όρους σύγχρονους και να διαδραματίσουν ρόλο στην αναμόρφωση του πολιτικού τοπίου.

Η πολιτική πρέπει να δώσει την μάχη με τον εαυτό της για να ξαναβρεθεί σε κοινό βηματισμό με τη νέα γενιά, με τη νέα εποχή. Για να μείνει ζωντανή.