Στις δημοκρατικές κοινωνίες, η απρόσκοπτη λειτουργία των αιρετών συλλογικών οργάνων, δεν αποτελεί μόνο υποχρέωση των αιρετών μελών που τα απαρτίζουν, αλλά και αναφαίρετο δικαίωμα των πολιτών που τα εκλέγουν, εκφράζοντας την αρχή της λαϊκής κυριαρχίας, που ισχύει ως κριτήριο ερμηνείας του Συντάγματος.
Όλοι, πολύ συχνά, μιλούν για δημοκρατία επειδή τη θεωρούν δεδομένη. Βέβαια ,τελευταία, μέσα στη γενικευμένη οργή που στρέφεται κατά της παρούσας πολιτικής τάξης, ακούγονται και φωνές ότι «αυτό που επικρατεί δεν είναι πραγματική δημοκρατία». Ξαφνικά, άλλοτε άλλες φωνές προχωρούν σε δρόμους σκοτεινούς και υποστηρίζουν ότι τελικά «αυτά είναι τα χάλια της δημοκρατίας». Ότι φταίει ,δηλαδή η ίδια η Δημοκρατία ως πολίτευμα. Η διάδοση αυτής της άποψης και της αντίστοιχης ψυχολογικής στάσης θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε καταστάσεις όπου θα καταλήγαμε να νοσταλγήσουμε τη σημερινή αδύναμη πολιτική τάξη στη χώρα μας, η οποία προασπίζεται ,όπως και όσο μπορεί, τη Δημοκρατική νομιμότητα.
Εδώ και καιρό, είναι προφανές ότι, οι καταστάσεις μας έχουν ξεπεράσει , η επικαιρότητα μας έχει ξεφύγει. Έτσι, μια σειρά από περίεργες καταστάσεις και ειδήσεις, όπως η επαναλαμβανόμενη παρακώλυση των συνεδριάσεων του ανώτατου συλλογικού οργάνου της Πάτρας, περνούν από μπροστά μας, καταφέρνοντας να μας εξοικειώσουν με τον παραλογισμό.
Όλα τα πράγματα συνηθίζονται, αν επαναληφθούν. Ακόμη και η παράνοια που ακολουθεί.
Αντέχουμε;
